راجع به ویتامین C چه میدانید؟ - فروش برتر

ویتامین C

ویتامین C که به عنوان اسید اسکوربیک نیز شناخته شده است یک ویتامین محلول در آب است که به طور طبیعی در بعضی از غذاها یافت می شود و به بعضی از مواد نیز اضافه می شود. بعلاوه شما می توانید ویتامین C را به صورت مکمل نیز دریافت کنید.

انسان ها بر خلاف بیشتر حیوانات، قادر به سنتز ویتامین C در داخل بدن خود نیستند به همین دلیل باید آن را به وسیله مواد غذایی به دست آورند. ویتامین C برای بیوسنتز کلاژن،ال-کارنیتین و انتقال دهنده های عصبی خاص مورد احتیاج است. این ویتامین بعلاوه در متابولیسم پروتئین نیز نقش دارد. همانطور که می دانید کلاژن یکی از اجزای ضروری بافت همبند است که نقش بسیار مهمی در درمان زخم بازی می نماید.

ویتامین C یک آنتی اکسیدان مهم فیزیولوژیکی است که تحقیقات مختلف نشان داده است که می تواند ساخت و فراوری سایر آنتی اکسیدان ها در بدن را تحریک کند. تحقیقات مختلفی بر روی تاثیر ویتامین C بر روی پیشگیری یا به تاخیر انداختن رشد و توسعه سلول های سرطانی خاص، بیماری های قلبی-عروقی و سایر بیماری هایی صورت گرفته است که استرس اکسیداتیو در آن ها نقش حیاتی بازی می نماید.

علاوه بر عملکرد بیوسنتزی و آنتی اکسیدانی آن، ویتامین C نقش بسیار مهمی در عملکرد سیستم ایمنی بدن و بهبود جذب آهن غیر هم از آهن موجود در غذاهای گیاهی دارد.

کمبود ویتامین C باعث ایجاد بیماری به نام اسکوروی می شود که علائم آن خستگی یا سستی ، ضعف گسترده بافت همبندو آسیب پذیری مویرگی است. سلول ها ویتامین C را به وسیله پروتئین حمل کننده خاص جمع آوری می کنند.

در مطالعات آزمایشگاهی دانشمندان دریافته اند که ویتامین C اکسید شده یا دهیدرواسکوربیک اسید به وسیله بعضی از حاملان گلوکز وارد سلول ها می شوند و سپس به صورت داخلی به اسید اسکوربیک احیا می شوند. اهمیت فیزیولوژیک جذب دهیدرواسکوربیک اسید و نقش آن در ویتامین C هنوز معین نیست.

ویتامینC خوراکی غلظت پلاسمایی را ایجاد می نماید که باید به طور کامل کنترل شود. تقریبا، 70 الی 90 درصد ویتامین C با مصرف 30 الی 180 میلی گرم از آن در روز جذب می شود. با اینحال، در دوزهای بالاتر از یک گرم در روز، جذب این ویتامین کمتر از 50 درصد خواهد بود و اسید اسکوربیک متابولیزه نشده وارد ادرار می شود و از بدن دفع می شود.

نتایج حاصل از مطالعات فارماکوکینتیک نشان می دهد که دوز خوراکی 1.25 گرم در روز از اسید اسکوربیک اوج غلظت پلاسمایی میانه 135میکرومول درلیتر را فراوری می نماید که دو برابر بیشتر از مقدار فراوری شده در اثر مصرف 200 الی 300 میلی گرم اسید اسکوربیک از غذاهای غنی از ویتامین C است.

نتایج حاصل از مدل های فارماکوکینتیک پیش بینی می نماید که حتی دوزی به مقدار 3 گرم که هر 4 ساعت یکبار مصرف می شود نیز می تواند اوج غلظت پلاسمایی 220 میکرومول بر لیتر را فراوری کند. محتوای کلی ویتامین C در بدن از 300 میلی گرم تا 2 گرم متفاوت خواهد بود.

مقدار بالای ویتامین C در سلول ها و بافت ها نگهداری می شود و در لکوسیت (سلول های سفید خون)، چشم، غدد فوق کلیوی، غده هیپوفیز و مغز بیشتر است.

سطح نسبتا پایین از ویتامین C (غلظت میکرومولار) در مایعات خارج سلولی، مانند پلاسما، سلول های قرمز خون و بزاق یافت می شود.

مقدار مصرف ویتامین سی در روز

مقدار پیشنهادی برای مصرف ویتامین C و سایر مواد معدنی بر اساس مراجع مختلف پیشرفته است. DRI واژه ای عمومی برای مجموعه ای از ارزش های مرجع است که در برنامه ریزی و ارزیابی مصرف مواد مغذی مورد استفاده قرار می گیرد. این ارزش ها که بر اساس سن و جنس افراد متغیر است شامل موارد زیر می باشد:

مقدار مجاز توصیه شده(RDA)

میانه سطح روزانه مصرف که برای برطرف احتیاجهای افراد سالم توصیه می شود.

مصرف مناسب(AI)

زمانی توسعه پیدا می نماید که شواهد ناکافی بودن RDA وجود داشته باشد.

سطح بالای مصرف قابل تحمل(UL)

حداکثر مصرف روزانه که به احتمال زیاد باعث ایجاد عوارض جانبی نمی شود.

غذاهای حاوی ویتامین سی

میوه ها و سبزیجات برترین منبع ویتامین C هستند. مرکبات، گوجه فرنگی و آب گوجه فرنگی و سیب زمینی بزرگترین منبع ویتامین C در رژیم غذایی آمریکایی ها محسوب می شود.

سایر منابع غذایی مفید در برگیرنده فلفل دلمه ای قرمز و سبز، کیوی، کلم بروکلی، توت فرنگی، کلم بروکسل و طالبی است.

اگرچه ویتامین C به طور طبیعی در غلات وجود ندارد اما می توان غلات صبحانه را با ویتامین C غنی کرد.

محتوای ویتامین C در غذاها ممکن است با ذخیره سازی طولانی مدت و پختن آن کاهش پیدا کند زیرا اسید اسکوربیک موجود در آن در آب قابل حل است و بر اثر گرما تخریب می شود. بخارپز کردن و قرار دادن این موارد در مایکروویو می تواند از این موضوع بکاهد.

خوشبختانه، بیشتر غذاهایی که منبع عالی از ویتامین C هستند معمولا به صورت خام قابل مصرف اند. مصرف 5 وعده متنوع از سبزیجات و میوه ها در روز می تواند بیش از 200 میلی گرم ویتامین C فراهم آورد.

مکمل های غذایی غنی از ویتامین سی

مکمل ها معمولا در برگیرنده ویتامین C به شکل اسید اسکوربیک هستند که فراهمی زیستی معادل طبیعی اسید اسکوربیک در مواد غذایی مانند آب پرتقال و کلم بروکلی را دارد.

سایر اشکال مکمل های ویتامین C در برگیرنده سدیم اسکوربات،کلسیم اسکوربات ، سایر اسکوربات های معدنی، اسید اسکوربیک با بیوفلاونوئید، محصولات ترکیبی همانند Ester-C است که در برگیرنده کلسیم اسکوربات، dehydroascorbate،کلسیم ترونات،زایلونات و lyxonate است. مطالعه اندکی در انسان ها فراهمی زیستی و تفاوت آن در میان اشکال مختلف ویتامین C را مورد آنالیز قرار داده است.

در مطالعه ای، Ester-C و اسید اسکوربیک،غلظت پلاسمای ویتامین C یکسانی ایجاد نموده است اما Ester-C غلظت بیشتری از ویتامین C را در لکوسیت 24 ساعت پس از مصرف ایجاد کرد.مطالعه دیگری دریافت که هیچ تفاوتی در سطح ویتامین C پلاسما یا دفع ادرار ویتامین C در میان سه منبع مختلف ویتامین C وجود ندارد.

مصرف ویتامین C و آمارها

بر اساس آنالیز صورت گرفته به وسیله موسسه ملی سلامت و تغذیه در سال های 2001 تا 2002، میانه مصرف ویتامین C 150.2 میلی گرم در روز برای بزرگسالان مرد و 83.6 میلی گرم در روز برای بزرگسالان زن است.

مصرف میانه برای بچه ها و بزرگسالان در محدوده سنی 1 تا 18 سال از 75.6 میلی گرم در روز تا 100 میلی گرم در روز متغیر است. اگرچه این آنالیز داده های موجود برای بچه ها شیرخوار و کودک نوپا را شامل نمی شود اما شیر مادر منبع خوبی از ویتامین C محسوب می شود.

استفاده از مکملهای حاوی ویتامین C بسیار شایع است و همین امر بر مقدار ویتامین C مصرفی افراد می افزاید.داده های موسسه ملی سلامت و تغذیه در سال 1999 تا 2000 نشان داد که تقریبا 35 درصد از بزرگسالان از مکمل های چند ویتامینه استفاده می کنند که معمولا در برگیرنده ویتامین C نیز هست.

بعلاوه این یافته ها نشان داد که 12 درصد از این افراد از مکمل های جداگانه برای تامین ویتامین C بدن خود استفاده می کنند. طبق این اطلاعات، تقریبا 29 درصد از بچه ها بعضی از ویتامین c مورد احتیاج خود را به شکل مکمل غذایی دریافت می کنند. شرایط ویتامین C در بدن اغلب با مقدار گیری سطح پلاسمای ویتامین C به دست می آید.

سایر مقدار گیری ها همانند غلظت ویتامین C گلبول های سفید نیز می تواند نشان دهنده دقیق سطح این ویتامین در بافت ها باشد اما ارزیابی آن به این شیوه بسیار سخت است و همواره نمی توان به نتایجش اطمینان کرد.

کمبود ویتامین C در بدن

کمبود شدید ویتامین C در بدن منجر به اسکوروی می شود. بازه زمانی برای توسعه این بیماری بسیار متغیر است و به ذخیره بدن از ویتامین C بستگی دارد اما نشانه های آن در عرض یک ماه یا کمتر بروز خواهد نمود. نشانه های اولیه در برگیرنده خستگی، ضعف و التهاب لثه است.

با توسعه و توسعه کمبود ویتامین C، سنتز کلاژن دچار اختلال می شود و در این میان بافت های همبند ضعیف تر می شود. همین امر منجر به پتشی، اکیموز، پورپورا، درد مفاصل، بهبود ضعیف زخم، هیپرکراتوزیس خواهد شد.

سایر نشانه های اسکوروی در برگیرنده افسردگی و نیز تورم، خونریزی لثه و از دست دادن یا شل شدن دندان ها به خاطر ضعیف شدن بافت هاست. در این میان کم خونی ناشی از فقر آهن نیز ممکن است به خاطر افزایش خونریزی و کاهش جذب آهن غیرهم ایجاد شود.

در بچه ها ممکن است بیماری استخوان ها نیز توسعه یابد. اگر اسکوروی به صورت درمان نشده رها شود کشنده خواهد بود. تا انتها قرن هجدهم، بیشتر ملوانانی که سفرهای طولانی داشتند و ویتامین C کافی دریافت نکرده بودند بیشتر از سایر افراد به این بیماری مبتلا می شدند.

در اواسط سال 1700، جیمز لیند یک ملوان انگلیسی، آزمایشی را انجام دارد و به این نتیجه رسید که مصرف مرکبات یا آب آن می تواند اسکوروی را درمان کند.

امروزه در کشورهای پیشرفته، کمبود ویتامین C و اسکوروی به ندرت دیده می شود. علائم کمبود اشکار تنها زمانی رخ می دهد که مصرف ویتامین C کمتر از 10 میلی گرم در روز برای چند هفته متوالی باشد.

کمبود ویتامین C در کشورهای پیشرفته زیاد رایج نیست اما هنوز هم می تواند در بعضی از افراد بروز پیدا کند.

گروه هایی که در معرض خطر کمبود ویتامین C قرار دارند

کمبود ویتامین C با مصرف کمتر از مقدار RDA معین شده رخ می دهد. گروه های زیر بیشتر از سایر افراد در معرض خطر کمبود ویتامین C قرار دارند.

سیگاری ها و افرادی که در کنار سیگاری ها زندگی می کنند

مطالعات صورت گرفته به صورت مستمر نشان می دهد که سیگاری ها غلظت پلاسمایی ویتامین C پایین تری نسبت به افراد غیر سیگاری دارند. این گزینه به خاطر استرس اکسیداتیو افزایش یافته است. به همین دلیل، IOM نتیجه گرفته است که سیگاری ها 35 میلی گرم ویتامین C بیشتری در هر روز نسبت به افراد غیر سیگاری احتیاج دارند.

نهاده شدن در معرض دود سیگار نیز می تواند سطح ویتامین C بدن را کاهش دهد. این افراد باید اطمینان حاصل کنند که مصرف کافی از این ویتامین را در طول روز دارند.

نوزادانی که از شیر جوشیده یا تبخیر شده تغذیه می شوند

بیشتر نوزادان در کشورهای پیشرفته با شیر مادر تغذیه می شوند و به همین دلیل مقدار کافی از ویتامین C را دریافت می کنند. به دلایل متعدد، تغذیه کودک با شیر پخته یا تبخیر شده گاو توصیه نمی شود. این کار می تواند کمبود ویتامین C را در نوزادان ایجاد کند زیرا شیر گاو به طور طبیعی سطح ویتامین C بسیار کمتری دارد و گرم کردن آن می تواند این ویتامین را نابود کند.

افرادی که تنوع غذایی محدودی دارند

اگرچه میوه ها و سبزیجات برترین منبع ویتامین C هستند اما غذاهای دیگری نیز وجود دارد که سرشار از این ماده مغذی هستند. به همین دلیل می توان با یاری رژیم غذایی متنوع از بروز این کمبود جلوگیری کرد. افرادی که تنوع غذایی محدودی دارند ممکن است مقدار کافی ویتامین C دریافت نکنند. این افراد شامل کهنسالان،افرادی که محدودیت مصرف دارند، افراد الکلی، افرادی که بیماری ذهنی و روحی دارند وبچه های است که از مصرف بعضی از غذاها سرباز می زنند.

افرادی که سوءجذب دارند یا مبتلا به بیماری های خاص هستند

بعضی از شرایط پزشکی می تواند جذب ویتامین C را کاهش دهد. افرادی که سوءجذب شدید در روده دارند یا مبتلا به بیماری های مزمن هستند بیشتر از سایرین در معرض کمبود ویتامین C قرار خواهند داشت. غلظت پایین ویتامین C می تواند در بیمارانی که در مراحل انتهایی بیماری کلیوی یا همودیالیز مزمن قرار دارند نیز دیده شود.

مزایای ویتامین C برای سلامتی بدن

به خاطر اینکه این ویتامین به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل می نماید و نقش بسیار پر رنگی در عملکرد سیستم ایمنی بدن دارد، به پیشگیری و درمان بیماری های مختلفی یاری خواهد نمود. این بخش بر روی 4 بیماری و اختلال تمرکز می نماید که استفاده از ویتامین C ممکن است نقش مهمی در درمان و پیشگیری از آن ها داشته باشد.

این بیماری ها شامل سرطان(پیشگیری و درمان) بیماری های قلبی-عروقی، دژنراسیون مربوط به سن و اب مروارید و سرماخوردگی است.

ویتامین سی برای پیشگیری از سرطان

شواهد اپیدمیولوژیک نشان می دهد که مصرف بیشتر میوه ها و سبزیجات با کاهش خطر ابتلا به بسیاری از انواع سرطان مرتبط است. این موضوع به خاطر سطح ویتامین C بالایی است که در این مواد یافت می شود.

همانطور که می دانید ویتامین C تشکیل مواد سرطان زا همانند نیتروسامین را در داخل بدن محدود می نماید، پاسخ سیستم ایمنی را متعادل می سازد و به خاطر عملکرد آنتی اکسیدانی خود می تواند اسیب اکسیداتیو که منجر به سرطان می شود را کاهش دهد.

اغلب مطالعات موردی صورت گرفته نشان داده است که ارتباط معکوسی بین مصرف ویتامین C روزانه و سرطان ریه، سینه، روده، مقعد، معده، دهان، حنجره یا حلق، مری وجود دارد. غلظت پلاسمایی ویتامین C نیز در افرادی که سرطان دارند کمتر از سایر افراد است. با اینحال شواهد حاصل از مطالعات مختلف نشان می دهد که چنین نتایجی پایدار و ثابت نیست زیرا مصرف ویتامین C در مطالعات مختلف فرق دارد

.

در مطالعه ای 82234 زن 33 ال 60 ساله مورد آنالیز نهاده شدند. مصرف میانه این افراد حدود 205 میلی گرم در روز بود که از مواد غذایی حاصل می شد. در مقایسه با افرادی که تنها 70 میلی گرم در روز ویتامین C مصرف کرده بودند، این افراد 63 درصد کمتر به سرطان سینه مبتلا شده بودند.

در مقابل، کوشی و همکارانش خطر ابتلای کمتری از سرطان سینه را در میان زنان یائسه ای که حداقل 198 میلی گرم در روز ویتامین C مصرف کرده بودند در مقایسه با افرادی که 87 میلی گرم در روز از این ویتامین مصرف کرده بودند پیدا نکردند.

مطالعه ای که به وسیله کار و فری انجام شد نشان داد که اکثریت قریب به اتفاق مطالعاتی که تا به حال صورت گرفته است خطر ابتلای کمتری به سرطان را گزارش نکرده اند و بیشتر شرکت کنندگان مصرف ویتامین C بالایی داشتند. مطالعاتی که کاهش خطر ابتلا به سرطان را گزارش کرده است، نشان می دهد افرادی که حداقل 80 الی 100 میلی گرم ویتامین C در روز مصرف کرده اند خطر ابتلای کمتری به سرطان خواهند داشت.

شواهد موجود از آزمایشات بالینی تصادفی نشان می دهد که مکمل های ویتامین C که معمولا با سایر ریزمغذی ها ترکیب می شود تاثیری بر روی خطر ابتلا به سرطان ندارد. در یکی از مطالعات صورت گرفته، 13017 فرد سالم بزرگسال، مکمل های آنتی اکسیدانی به همراه 120 میلی گرم اسید اسکوربیک، 30 میلی گرم ویتامین E، 6 میلی گرم بتاکاروتن، 100 میکروگرم سلنیوم، 20 میلی گرم روی دریافت کردند.

بعد از یک دوره کنترل شده 7.5 ساله، مکمل های انتی اکسیدانی ظهور کلی سرطان در مردان را کاهش داد اما در زنان چنین نتیجه ای حاصل نشد. علاوه بر این، شرایط آنتی اکسیدانی پایه به خطر ابتلا به سرطان در مردان مرتبط بود اما در زنان چنین نبود. مکمل هایی از 500 میلی گرم ویتامین C در روز به علاوه 400 واحد ویتامین E به صورت یک روز در میان، در مدت هشت سال نتوانست خطر ابتلا به سرطان پروستات یا سایر سرطان ها را کاهش دهد.

یافته های مشابهی در زنان به دست آمد که در یک مطالعه شرکت کرده بودند. در مقایسه با مطالعه دارونما(به جای دارو از مواردی استفاده می شد که شبیه دارو بود اما در اصل چیزی جز مواد طبیعی در آن وجود نداشت)، مصرف مکمل ویتامین C برای 9.4 سال تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی بروز سرطان یا مرگ و میر ناشی از آن نداشت.

در یک آزمایش بزرگ، مصرف روزانه مکمل های ویتامین C به علاوه مولیبدن(30 میکروگرم) به مدت 5 الی 6 سال تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی خطر توسعه سرطان مری یا معده نداشت. علاوه بر این، در طول یک پیگیری 10 ساله، این نوع رژیم به همراه مکمل ها نتوانست تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی مرگ و میر ناشی از سرطان های مری، معده و سایر سرطان ها داشته باشد.

مرور صورت گرفته در سال 2008 نشان می دهد که مکمل های ویتامین c و سایر آنتی اکسیدان ها برای پیشگیری از سرطان دستگاه گوارش زیاد مفید نبوده است و شواهد قانع کننده ای برای این موضوع یافت نشد. مطالعه مشابهی که به وسیله کولتر و همکارانش انجام شد نشان داد که مصرف مکمل های ویتامین C به همراه ویتامین E تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی خطر مرگ و میر ناشی از سرطان نداشته است.

در این میان، شواهد پایداری در خصوص موثر بودن مصرف ویتامین C غذایی بر روی سرطان وجود ندارد. نتایج حاصل از بیشتر آزمایشات بالینی پیشنهاد می نماید که مکمل ویتامین C به تنهایی یا با سایر مواد مغذی، مزیتی برای پیشگیری از سرطان نخواهد داشت.

محدودیت های قابل توجهی در تفسیر بسیاری از این مطالعات وجود دارد و آن هم این است که آنالیز کنندگان غلظت ویتامین C را قبل و بعد از مصرف مکمل ها مقدار گیری نکرده اند. غلظت پلاسمایی و بافتی ویتامین C کاملا در انسان ها کنترل شده است.

در مصرف روزانه 100 میلی گرم یا بیشتر، سلول ها اشباع شده اند و در مصرف حداقل 200 میلی گرم، غلظت پلاسمایی از این ویتامین تنها به طور حاشیه ای و اندک افزایش یافته است. اگر سطح ویتامین C فرد مورد نظر در ابتدای مطالعه نزدیک به حد اشباع باشد، استفاده از مکمل تاثیر قابل توجهی بر روی نتایج مقدار گیری شده نخواهد داشت.

درمان سرطان با مصرف ویتامین سی

در سال 1970، مطالعه صورت گرفته به وسیله کامرون، کمپل و پائولینگ نشان داد که ویتامین C با دوز بالا اثر خوبی بر روی کیفیت زندگی افراد و زمان زنده ماندن بیماران مبتلا به سرطان دارد. با اینحال بعضی از مطالعات دیگر ،این یافته ها را پشتیبانی نکرد.

در مطالعه Moertel،بیمارانی که سرطان روده پیشرفته داشتند حدود 10 گرم در روز ویتامین C دیافت کردند اما شانس بهبود زیادی نداشتند. نویسندگان مطالعه ای در سال 2003، تاثیر ویتامین C را بر روی بیمارانی که سرطان پیشرفته داشتند را مورد آنالیز قرار دادند.آن ها به این نتیجه رسیدند که مصرف ویتامین C تاثیر زیادی بر روی مرگ و میر ناشی از سرطان نداشته است.

تحقیقات دیگر نشان می دهد که نوع مصرف ویتامین C می تواند نتایج این مطالعات را به خوبی شرح دهد.بیشتر آزمایش های مداخله ای، تنها مصرف خوراکی و از راه دهان را مورد آنالیز قرار داده است. این در حالیست که در بعضی از موارد همانند مطالعه کامرون، ترکیبی از مصرف خوراکی و وریدی مورد آنالیز نهاده شده است.

مدیریت خوراکی ویتامین C، حتی با دوزهای زیاد نیز می تواند غلظت پلاسمایی این ویتامین را حداکثر به 220 میکرومول در لیتر برساند. این در حالیست که مصرف وریدی آن می تواند غلظت پلاسمایی 26000 میکرومول در لیتر را ایجاد کند. تحقیقات صورت گرفته بر روی موش ها پیشنهاد می نماید که دوز فارماکولوژیک IV ویتامین C در درمان تومورهایی که به سختی درمان می شوند امیدوار کننده است.

غلظت بالای این ویتامین ممکن است به عنوان pro-oxidant عمل کند و هیدروژن پراکسیدی را فراوری نماید که سمیت انتخابی در خصوص سلول های سرطانی دارد. بر اساس این یافته ها و گزارشات موردی دیگر در بیمارانی با سرطان پیشرفته بعد از مصرف دوز بالای ویتامین C به صورت IV، بعضی از محققان از ویتامین C با دوز بالا برای درمان سرطان پشتیبانی کرده اند.

همانطور که در پایین بحث شده است، هنوز قطعیتی در خصوص مصرف مکمل های ویتامین C و سایر آنتی اکسیدان ها و تداخل آن با دارهای شیمی درمانی و پرتو درمانی وجود ندارد. به همین دلیل، افرادی که تحت این فرآیندها قرار می گیرند باید قبل از مصرف ویتامین C یا سایر مکمل های آنتی اکسیدانی با دوز بالا با پزشک متخصص مشورت کنند.

خواص ویتامین سی برای بیماری های قلبی -عروقی

شواهد حاصل از مطالعات مختلف نشان می دهد که مصرف بالای میوه و سبزیجات مرتبط با کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی است. این ارتباط می تواند به خاطر محتوای آنتی اکسیدانی این مواد باشد.

ویتامین C علاوه بر خاصیت آنتی اکسیدانی اش، می تواند وابستگی مونوسیت به اندوتلیوم را کاهش دهد،فراوری نیتریک اکسید وابسته به اندوتلیوم را بهبود ببخشد و از بروز بیماری های قلبی - عروقی بکاهد.

نتایج مطالعات صورت گرفته که ارتباط بین مصرف ویتامین C و خطر ابتلا به بیماری های قلبی را مورد آنالیز قرار داده است بسیار سردرگم کننده است. در یکی از مطالعات صورت گرفته که با منظره 16 ساله شروع شده بود، 85118 زن پرستار مورد آنالیز نهاده شد.

مصرف کلی ویتامین C به وسیله مواد غذایی و مکمل ها به طور معکوسی مرتبط با خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی بود. با اینحال، مصرف ویتامین C به وسیله رژیم غذایی شواهدی را در این مورد نشان نداد. همین امر نشان می دهد که کاربران مصرف کننده مکمل ویتامین C ممکن است در معرض خطر ابتلای کمتری به بیماری های عروق کرونری قلب باشند.

یک مطالعه کوچک تر نشان داده است که زنان یائسه ای که به دیابت مبتلا بوده اند و حداقل در روز 300 میلی گرم مکمل ویتامین C مصرف می کردند، مرگ ومیر بیشتری به وسیله بیماری های قلبی عروقی تجربه کرده اند.

مطالعه صورت گرفته در میان 20649 بزرگسال انگلیسی نشان داد افرادی که در چارک بالای غلظت پلاسمایی ویتامین C قرار دارند 42 درصد کمتر از سایر افراد به سکته مبتلا می شوند. در پزشکان مرد شرکت کننده در مطالعه سلامت پزشکان، استفاده از مکمل ویتامین C برای میانه 5.5 سال با کاهش قابل توجهی در کل مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی یا مرگ و میر ناشی از بیماری عروق کرونر قلب همراه نبوده است.

تجزیه و تحلیل نه مطالعه که در برگیرنده 293172 شرکت کننده بدون بیماری قلبی بود نشان داد افرادی که بیشتر از 700 میلی گرم در روز از مکمل ویتامین C استفاده کرده بودند 25 درصد کمتر از سایرین به این بیماری ها مبتلا می شدند. نتایج به دست آمده از مداخلات بالینی نتوانسته است اثر مثبت مکمل های ویتامین C بر روی پیشگیری اولیه یا ثانویه از بیماری های قلبی -عروقی را تایید کند.

در مطالعه قلب و عروق زنان ، کارآزمایی پیشگیری ثانویه در برگیرنده 8171 زن 40 سال یا بالاتر با سابقه بیماری قلبی عروقی بود. این افراد روزانه500 میلی گرم ویتامین C به مدت 9.4 سال دریافت کردند. نتایج به دست آمده اثر کلی بر روی بیماری قلبی عروقی را نشان نداد. به طور مشابه، مکمل های ویتامین C برای مدت میانگین 8 ساله اثر زیادی بر روی بیماری های قلبی عروقی در مردانی که تحت کنترل بودند نداشت.

سایر آزمایش های بالینی به طور کلی اثر مکمل های ترکیبی ویتامین C با سایر آنتی اکسیدان ها همانند ویتامین E، بتا کاروتن را بر روی بیماری های قلبی-عروقی مورد آنالیز قرار دادند. این گونه آزمایش ها جداسازی و معین کردن اثر ویتامین c را بسیار سختتر می نماید.

مطالعه SU.VI.MAX اثر ترکیب ویتامین C(120 میلی گرم در روز)، ویتامین E(30 میلی گرم در روز)، بتاکاروتن(6 میلی گرم در روز)، سلنیوم(100 میکروگرم در روز)، روی(20 میلی گرم در روز) را در 13017 بزرگسال فرانسوی از جمعیت عمومی مورد آنالیز قرار دادند. بعد از 7.5 سال، مکمل های ترکیبی اثری بر روی بیماری قلبی و عروقی در زنان و مردان نداشت.

در یک مطالعه دیگر حدود 423 زن یائسه با حداقل یک تنگی عروق کرونری مورد آنالیز نهاده شدند. در این مطالعه مکمل هایی از 500 میلی گرم از ویتامین C به علاوه 400 واحد ویتامین E دو بار در روز نه تنها مزیتی برای قلب افراد نداشت بلکه مرگ و میر افراد را نسبت به روش دارونما افزایش داد.

نویسندگان یک مطالعه بعد از انجام آنالیز های خود نتیجه گرفتند که مکمل های آنتی اکسیدانی(ویتامین C، ویتامین E و بتاکاروتن یا سلنیوم) بر روی پیشرفت آترواسکلروز تاثیر نمی گذارد. به طور مشابه، مرور سیستماتیک اثر ویتامین C بر روی پیشگیری و درمان بیماری های قلبی - عروقی دریافته است که این ویتامین اثر قابل توجهی بر روی پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی ندارد.

محققان، داده های پیگیری را از آزمایش های بالینی منتشر کردند که در چین مورد آنالیز نهاده شده بود. در این آنالیز، مصرف روزانه مکمل ویتامین C(120 میلی گرم) به علاوه مولیبدن(30 میکروگرم) به مدت 5 الی 6 سال ، به طور قابل ملاحظه ای خطر ابتلا به مرگ مغزی عروقی را تا 8 درصد کاهش داده است.

اگرچه این آزمایش مزایای استفاده از این مکمل ها را تایید کرد اما به طور کلی یافته های بیشتر آزمایش های تداخلی نتوانسته است شواهد قانع کننده ای در خصوص اثر مکمل ویتامین C در محافظت و پیشگیری از بیماری قلبی - عروقی یا کاهش مرگ و میر ناشی از آن ایجاد کند.

با اینحال همانطور که در بخش پیشگیری از سرطان نیز بیان کردیم، آزمایش های بالینی و داده های حاصل از آن برای ویتامین C محدود است زیرا غلظت پلاسمایی و بافتی این ویتامین در انسان ها کنترل می شود.

اگر سطح ویتامین C فردی در ابتدای مطالعه نزدیک به حد اشباع باشد، مکمل تقریبا اثر چندانی بر روی نتایج مقدار گیری شده نخواهد داشت.

دژنراسیون ماکولای وابسته به سن (AMD) و آب مروارید

AMD و آب مروارید دو علت اصلی برای از دست رفتن بینایی در افراد کهنسال است. استرس اکسیداتیو ممکن است به بروز این شرایط یاری کند. محققان حدس می زنند ویتامین C و سایر آنتی اکسیدان ها نقش مهمی در پیشگیری و درمان این بیماری ها دارد.

مطالعه مبتنی بر جمعیت در هلند نشان داده است که بزرگسالان 55 سال و بالاتری که مصرف بالایی از ویتامین C و نیز بتاکاروتن، روی و ویتامین E را داشتند، خطر کمتری برای ابتلا به AND داشته اند. با اینحال بیشتر مطالعات این یافته ها را پشتیبانی نمی نماید.

نویسندگان یک مرور سیستماتیک در سال 2007 نتیجه گرفتند که شواهد فعلی نقش ویتامین C و سایر آنتی اکسیدان ها همانند مکمل های آنتی اکسیدانی در پیشگیری اولیه از AMD را پشتیبانی نمی نماید. اگرچه تحقیقات نشان نداده است که آنتی اکسیدان ها نقش مهمی در توسعه AMD ندارد ، اما بعضی از شواهد پیشنهاد می نماید که چنین مواردی می تواند پیشرفت AMD را کندتر کند.

مطالعه مرتبط با بیماری های چشمی مبتنی بر سن، اثر دوز بالای انتی اکسیدان های انتخابی (500 میلی گرم ویتامین C، 400 واحد ویتامین E، 15 میلی گرم بتاکاروتن، 80 میلی گرم روی و 2 میلی گرم مس) بر روی توسعه AMD پیشرفته در میان 3597 بزرگسال کهنسال را با درجات متغیری از AMD را مورد آنالیز قرار داده است. بعد از 6.3 سال، شرکت کنندگان با خطر بالای ابتلا به توسعه AMD پیشرفته که مکمل های آنتی اکسیدانی را دریافت کرده بودند 28 درصد خطر کمتری برای ابتلا به AMD داشتند.

مصرف بالای ویتامین C به وسیله مواد غذایی و غلظت پلاسمایی بالا با کاهش خطر ابتلا به آب مروارید مرتبط بوده است. در یک مطالعه 5 ساله در ژاپن، محققان دریافتند که مصرف بالای ویتامین C به وسیله مواد غذایی با کاهش خطر توسعه آب مروارید در 30000 کهنسال 45 تا 64 ساله مرتبط بوده است.

نتایج حاصل از دو مطالعه موردی نیز نشان می دهد که مصرف بیش از 300 میلی گرم ویتامین C در روز می تواند خطر تشکیل آب مروارید را تا 70 الی 75 درصد کاهش دهد. از سوی دیگر، مصرف مکمل های ویتامین C با 25 درصد خطر ابتلای بیشتری به آب مروارید وابسته به سن مرتبط بوده است. این یافته ها بر روی شرکت کنندگان مطالعه ای اعمال شد که نسبتا دوز بالایی از مکمل های ویتامین C را مصرف می کردند.

داده های حاصل از آزمایش های بالینی محدود است. در یک مطالعه، بزرگسالان چینی که روزانه 120 میلی گرم مکمل ویتامین C به علاوه 30 میکروگرم مولیبدن برای 5 سال مصرف کرده بودند، نتوانسته است خطر ابتلا به آب مروارید را به طور قابل توجهی کاهش دهد. با اینحال، بزرگسالان 65 الی 74 سالی که 180 میلی گرم ویتامین C به علاوه 30 میکروگرم مولیبدن ترکیب شده با سایر مواد مغذی را در مکمل های معدنی/ چند ویتامینه دریافت کرده بودند 43 درصد خطر کمتری برای ابتلا به آب مروارید هسته ای داشتند.

در یک مطالعه AREDS، افراد کهنسالی که مکمل های 500 میلی گرمی از ویتامین C، 400 واحد از ویتامین E و 15 میلی گرم از بتاکاروتن را به مدت 6.3 سال دریافت کرده بودند کاهش قابل توجهی در توسعه آب مروارید یا پیشرفت آن نشان ندادند.

به طور کلی، شواهد موجود فعلی نشان نمی دهد که ویتامین C(که به تنهایی یا همراه سایر آنتی اکسیدان ها مصرف می شود) می تواند بر روی توسعه AMD تاثیر داشته باشد.

اگرچه بعضی از شواهد نشان می دهد فرمولاسیون AREDS ممکن است پیشرفت AMD در افرادی که در معرض خطر توسعه AMD پیشرفته هستند را کندتر کند.

ویتامین سی برای سرماخوردگی

در سال 1970،لینوس پائولینگ پیشنهاد کرد که ویتامین C می تواند در درمان و یا جلوگیری از سرماخوردگی پیروز باشد. نتایج حاصل از مطالعات کنترل شده پس از آن متناقض است و همین امر موجب ایجاد سردرگمی و اختلاف شده است. مرور صورت گرفته در سال 2007 آزمایش کنترل شده با دارونماها را مورد آنالیز قرار داد. این آنالیز در برگیرنده استفاده از حداقل 200 میلی گرم در روز ویتامین C بود.

استفاده پیشگیرانه از ویتامین C نتوانست به طور قابل توجهی خطر توسعه سرماخوردگی در عموم افراد را کاهش دهد. با اینحال، در آزمایشی که در برگیرنده دونده های ماراتن ،سربازان و اسکی بازان بود، استفاده پیشگیرانه از ویتامین C در دوز حدود 250 میلی گرم در روز تا 1 گرم در روز ، توانست تا 50 درصد ابتلا به سرماخوردگی را کاهش دهد.

در جمعیت عمومی، استفاده پیشگیرانه از ویتامین C به طور میانه طول دوره سرماخوردگی را تا 8 درصد در بزرگسالان و 14 درصد در بچه ها کاهش داده است. اگر ویتامین C بعد از بروز نشانه ها مصرف شود، تاثیری بر روی طول سرماخوردگی و شدت نشانه های آن نخواهد داشت.

به طور کلی، شواهدی که تا به امروز موجود است نشان می دهد که مصرف منظم ویتامین C در دوزهای حداقل 200 میلی گرم در روز ابتلا به سرماخوردگی را کاهش نمی دهد اما چنین مصرفی می تواند به افرادی که در معرض تمرینات ورزشی شدید یا محیط سرد قرار دارند یاری کند.

مصرف مکمل های ویتامین C ممکن است طول دوره سرماخوردگی را کاهش دهد و از شدت آن بکاهد. این موضوع به خاطر خاصیت آنتی هیستامینی دوز بالای ویتامین C است. با اینحال مصرف ویتامین C بعد از بروز نشانه های سرماخوردگی نمی تواند مفید باشد.

خطرات مصرف بیش از حد ویتامین C

همانطور که می دانید ویتامین C سمیت بسیار پایینی دارد و بیشتر افراد بر این باورند که مصرف بالای آن عوارض جانبی شدیدی ایجاد نمی نماید. مهم ترین و شایع ترین عوارض جانبی مصرف بیش از حد آن، اسهال، حالت تهوع، گرفتگی عضلات شکم و سایر اختلالات دستگاه گوارش به خاطر اثر اسمزی ویتامین C جذب نشده در دستگاه گوارش است.

در زنان یائسه ای که مبتلا به دیابت هستند، مصرف مکمل ویتامین C به طور قابل توجهی مرتبط با افزایش خطر ابتلا به مرگ و میر ناشی از بیماری قلبی - عروقی است. در واقعیت مکانیسم این اثر هنوز معین نیست و این یافته ها تنها از بیماران اندکی به دست آمده است. چنین ارتباطی در سایر مطالعات مشاهده نشده است. بنابراین اهمیت این یافته ها هنوز معین نیست.

مصرف بالای ویتامین C امکان افزایش اگزالات ادرار و دفع اسید اوریک(که میتواند به تشکیل سنگ کلیه به ویژه در افراد مبتلا به اختلالات کلیوی منجر شود) را افزایش می دهد. با اینحال، ارزیابی این اثرات سردرگم کننده است و هنوز معلوم نیست ویتامین C در تشکیل سنگ های کلیوی دخیل است یا خیر. برترین شاهدی که نشان می دهد ویتامین C در تشکیل سنگ های کلیوی دخیل است در بیمارانی با hyperoxaluria است.

به خاطر بهبود جذب آهن غیرهم به وسیله ویتامین C، نگرانی تئوری این است که مصرف بالای ویتامین C می تواند به جذب زیاد آهن منجر شود. در فرد سالم، این موضوع یک مسئله نگران کننده نیست. با اینحال در افرادی که هموکروماتوز ارثی دارند، مصرف مقدار بالای ویتامین C می تواند اضافه بار آهن را تشدید کند و منجر به آسیب بافت ها شود.

تحت شرایط خاص، ویتامین C می تواند به عنوان یک pro-oxidant عمل کند و در آسیب اکسیداتیو شرکت نماید. مطالعات اندکی پیشنهاد کرده اند که با عملکرد این ویتامین به عنوان pro-oxidant،مصرف خوراکی ویتامین C به عنوان مکمل می تواند به کروموزم و DNA آسیب وارد کند. با اینحال، سایر مطالعات اسیب اکسیداتیو افزایش یافته ای را نشان نداده است.

سایر اثرات گزارش شده مصرف بالای ویتامین C در برگیرنده سطح ویتامین B12 و مس کاهش یافته ، متابولیسم تسریع شده یا دفع اسید اسکوربیک به وسیله ادرار؛ خوردگی مینای دندان یا پاسخ های آلرژیک است. با اینحال، حداقل بعضی از این نتیجه گیری ها حاصل روش های مصنوعی بوده اند.

FNB کوشش کرده است UL هایی را برای ویتامین C توسعه دهد که بر مصرف ویتامین C به وسیله غذا یا مکمل ها قابل اعمال است. مصرف طولانی مدت ویتامین C بالاتر از UL ممکن است خطر بعضی از بیماری ها را افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری به همراه داشته باشد. UL ها به افرادی که ویتامین C را برای مقاصد درمانی مورد استفاده قرار می دهند قابل اعمال نیست.

تداخلات ویتامین C با داروها

مکمل های ویتامین C پتانسیل تداخل با بعضی از داروها را دارند. نمونه های اندکی در ادامه بیان شده است. افرادی که این داروها را به صورت منظم مصرف می کنند بهتر است قبل از خوردن ویتامین C و مکمل های آن با پزشک خود مشورت کنند.

ویتامین سی و شیمی درمانی و پرتو درمانی

امنیت و موثر بودن مصرف ویتامین C و سایر آنتی اکسیدان ها در طول درمان سرطان مورد بحث بیشتر دانشمندان و محققان است. بعضی از داده ها نشان می دهد که آنتی اکسیدان ها ممکن است از سلول های تومور در برابر فعالیت عوامل پرتودرمانی و شیمی درمانی همانند سیکلوفسفامید، کلروآمبوسیل، کارموستین، بوسولفان، تیوتپا و دوکسوروبیسین محافظت کند. حداقل بعضی از این داده ها مورد نقد نهاده شده اند زیرا طراحی ضعیفی برای مطالعه دارند.

سایر مطالعات پیشنهاد کرده اند که آنتی اکسیدان ها ممکن است از بافت های طبیعی در برابر اسیب مواد شیمیایی محافظت کند. با اینحال به خاطر کنترل فیزیولوژیکی شدید ویتامین C، هنوز معین نیست که مصرف خوراکی مکمل های ویتامین C می تواند غلظت ویتامین را به حد کافی برای فراوری اثرات پیشنهاد شده تغییر دهد یا خیر. افرادی که تحت شیمی درمانی یا پرتودرمانی هستند باید قبل از مصرف ویتامین C یا سایر آنتی اکسیدان ها باید با پزشک متخصص خود مشورت کنند.

ویتامین C در ترکیب با سایر آنتی اکسیدان ها، ممکن است افزایش در سطح لیپوپروتئین با چگالی بالا را تضعیف کند. هنوز معین نیست چنین تداخلی با سایر رژیم های تغییر دهنده چربی اتفاق می افتد یا خیر. پزشک باید سطح چربی را در افرادی که مکمل انتی اکسیدانی مصرف می کنند مورد آنالیز قرار دهد.

ویتامین C و رژیم غذایی سالم

بیشتر متخصصان بر این باورند که احتیاجهای تغذیه ای افراد باید در درجه اول از غذا تامین شود. غذاهای سرشار از مواد مغذی می تواند در برگیرنده ویتامین ها و مواد معدنی باشد و فیبر مورد احتیاج بدن را تامین کند. در بعضی از موارد ، مکمل های غذایی و غذاهای غنی شده ممکن است در فراهم آوردن یک یا چند ماده مغذی مفید باشد.

دستورالعمل های رژیمی برای آمریکایی ها یک الگوی غذا خوردن سالم را به عنوان یکی که از موارد زیر توصیف می نماید:

در برگیرنده انواع مختلفی از سبزیجات، میوه ها، غلات سبوس دار، شیر کم چرب با بدون چربی و روغن های سالم باشد.

میوه هایی همانند مرکبات، آب میوه های مختلف و سبزیجات منبع خوبی از ویتامین C هستند.

این رژیم باید در برگیرنده غذاهای پروتئینی همانند غذاهای دریایی، گوشت بدون چربی، بوقلمون، مرغ، عدس، تخم مرغ، آجیل ها، دانه ها و محصولات حاصل از سویا باشد.

چربی های اشباع شده ، شکر و سدیم باید محدود شود.

مصرف کالری باید به مقدار مورد احتیاج روزانه محدود شود.

منبع: سایت مجله سلامت

منبع: راسخون