انسان از چه زمانی شکارچی شد؟! - فروش برتر

به گزارش خبرنگاران، وقتی به رژیم غذایی دوران پارینه سنگی فکر می کنیم، احتمالاً ترکیبی از غذا های گیاهی شامل میوه ها، غلات و بعضی از انواع ریشه های خوارکی را تصور خواهیم کرد. اما این حاصل برداشت های ناقصی است که تا به امروز علم بدان دست یافته بود. اما اکنون طبق یک مطالعه ای که در اواخر سال 2021 به انجام رسید، آنالیز رژیم غذایی اجداد پلیستوسن ما نشان می دهد که رژیم غذایی دوران پارینه سنگی تنها به گیاهان و میوه ها محدود نبود. در واقع این یافته حکایت از آن دارد که حدود دو میلیون سال قبل، انسان های خردمند و اجداد آنها، خوردن فقط گیاهان را رها نموده و گوشت شکار را به عنوان ماده اصلی غذایی خود انتخاب نموده اند.

به گفته مردم شناسان دانشگاه مینهو در پرتغال، یافته های قبلی تصور اشتباهی از آنچه که بشر زمانی می خورده، به ما داده اند. میکی بن دور، از محققان اصلی این پژوهش می گوید: یافته های قبلی بسیار گمراه نماینده است، زیرا ما اکنون می دانیم که در 2 میلیون سال پیش جوامع انسانی شکارگر-گردآورنده وجود داشتند که می توانستند حیوانات بزرگی همانند فیل را شکار نموده و به مصرف غذایی خود برسانند. این قابلیتی بود که انسان های هموساپین (نسل بشر امروزی) تا مدت ها در اختیار نداشت.

نگاهی به صد ها مطالعه قبلی در زمینه های مختلف، از آناتومی و فیزیولوژی انسان امروزی گرفته تا میزان گیری ایزوتوپ های درون استخوان ها و دندان های انسان باستانی نشان می دهد که ما تا حدود 12000 سال پیش عمدتاً شکارچیان راس بوده ایم. در این میان مشکلاتی نیز برای دانشمندان وجود داشت. برای مثال، بازسازی لیست مواد غذایی مورد استفاده انسان هایی که تا 2.5 میلیون سال پیش می زیستند؛ بسیار دشوارتر است، زیرا بقایای گیاهی به راحتی استخوان ها، دندان ها و صدف های حیوانات حفظ نمی شوند.

به گفته بن دور و همکارانش، دوران پلیستوسن برای ما انسان ها زمان مشخص نماینده ای در تاریخ زمین بود. در خاتمه آن، ما راه خود را به گوشه های دور دنیا یافتیم و از هر انسان دیگری که در شاخه شجره مان بود، بیشتر زنده ماندیم. بیشتر قسمت هایی که اروپا و آمریکای شمالی امروزی را در بر می گیرد، تحت تأثیر آخرین عصر یخبندان بود. با وجود آب زیادی که مانند یخ محبوس شده بود، زیست بوم های سراسر دنیا با آنچه امروز می بینیم بسیار متفاوت بودند. جانوران بزرگ از جمله ماموت ها، ماستودون ها و تنبل های غول پیکر، به تعداد بسیار بیشتر از آنچه امروز می بینیم، در منظره ها پرسه می زدند.

البته بر کسی پوشیده نیست که انسان های خردمند از نبوغ و استقامت عجیب خود برای شکار این منابع غذایی بزرگ استفاده کردند، اما تشخیص نشانه های شکار این گیاهخواران چندان آسان نبوده است. به همین علت، محققان به جای اینکه صرفاً بر روی پیشینه فسیلی تکیه نمایند، یا مقایسه های ضعیفی با فرهنگ های پیش از کشاورزی انجام دهند، به شواهدی که در بدن ما به جای مانده بود روی آوردند و آن را با نزدیک ترین عموزاده هایمان مقایسه کردند.

بن دور گفت: ما تصمیم گرفتیم از روش های دیگری برای بازسازی رژیم غذایی انسان های عصر حجر استفاده کنیم و آن آنالیز حافظه حفظ شده در بدن خودمان، یعنی متابولیسم، ژنتیک و ساختار فیزیکی بود. رفتار انسان ها به سرعت تغییر می نماید، اما تکامل کند است و بدن ما مکان خوبی برای نگهداری این فرایند کند در حافظه خود دارد. برای مثال، در مقایسه با سایر نخستی ها، بدن ما به ازای هر واحد جرم بدن به انرژی بیشتری احتیاج دارد. به خصوص وقتی صحبت از مغز که تشنه انرژی است، باشد. ما ذخایر چربی بیشتری داریم و در صورت احتیاج می توانیم با تبدیل سریع چربی ها به کتون از آن ها استفاده کنیم. برخلاف سایر جانوران همه چیز خوار، که سلول های چربی در آن ها کم، اما بزرگ است، سلول های ما کوچک و متعدد هستند که شبیه سلول های یک شکارچی است.

سیستم گوارشی ما نیز به طرز مشکوکی شبیه به حیوانات بالاتر در زنجیره غذایی است. داشتن اسید معده به طور غیرعادی تنها چیزی است که ممکن است برای تجزیه پروتئین ها و کشتن باکتری های مضری که در گوشت ماموت پیدا می گردد، به آن احتیاج داریم. حتی ژنوم های ما نیز بیشتر به یک رژیم غذایی غنی از گوشت نسبت به رژیم غذایی غنی از قند اشاره دارند. بن دور می گوید: به عنوان مثال، ژنتیک به این نتیجه رسیده که مناطقی از ژنوم انسان برای ایجاد یک رژیم غذایی غنی از چربی بسته شده است، در حالی که در شامپانزه ها، مناطقی از ژنوم برای ایجاد یک رژیم غذایی غنی از قند باز می شوند.

استدلال این تیم همچنان زیاد است و شواهدی را در استفاده از ابزار، نشانه های عناصر کمیاب و ایزوتوپ های نیتروژن در بقایای پارینه سنگی و سایش دندان ها آنالیز می نماید. همه این ها داستانی را روایت می نماید که در آن سطح تغذیه ای جنس ما تقریباً 2.5 میلیون سال پیش برای ما و پسرعموهایمان، هومو ارکتوس، بسیار گوشتخوار شد و تا پارینه سنگی فوقانی در حدود 11700 سال پیش به همین شکل باقی ماند.

از همین جهت، مطالعات بر روی جوامع مدرن شکارچی-گردآورنده اندکی مفیدتر شد، زیرا کاهش جمعیت حیوانات بزرگ و تکه تکه شدن فرهنگ ها در سراسر دنیا منجر به مصرف بیشتر گیاهان شد که در انقلاب نوسنگی-کشاورزی و کشاورزی به اوج خود رسید. البته هیچ کدام از این یافته ها به این معنی نیست که ما بخاطر ماهیت ذاتی خود باید بیشتر گوشت بخوریم. گذشته تکاملی ما یک راهنمای دستورالعمل در خصوص سلامت انسان نیست و همانطور که محققان تاکید می نمایند، دنیای ما آن چیزی نیست که قبلا بود. با این همه، اما دانستن جایگاه اجداد ما در شبکه غذایی تأثیر زیادی بر درک همه چیز از سلامت و فیزیولوژی گرفته تا تأثیر ما بر محیط زیست در زمان های گذشته دارد. نتایج این تحقیق در مجله آمریکایی Physical Anthropology منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران